MARIAN PATER

Vrijdenker

Als kind was ik al een vrijdenker. Ik stelde mijn ouders vragen over waarom het allemaal werkte zoals het werkte. Ik weet nog goed dat ik drie jaar was en mijn broertje naar school mocht en ik niet. Ik heb hemel en aarde bewogen, want waarom mag dat pas met vier jaar. We deden alles samen, mijn broertje en ik, maar dit dan niet. Ik kwam natuurlijk niet heel veel verder, maar toch mocht ik af en toe een dagje mee. Mijn ouders hadden het vast niet gemakkelijk, aan de andere kant, had ik het niet van een vreemde. Dat vrijdenken heb ik altijd gehouden. Ik ben bescheiden, maar als het niet op schiet ga ik ervoor en stel ik vragen die ongemakkelijk kunnen zijn. Hoe ik dan effectief kan zijn, heb ik moeten leren met vallen en opstaan. Ik heb geleerd dat ik breed denk, maar klein moet stappen. Ik heb geleerd dat luisteren vaak het antwoord laat ontstaan. Ik heb geleerd waar mijn ongeduld zit en mijn geduld. En ik heb geleerd dat mijn werk en mijn leven hetzelfde zijn. Ik doe vaak vijf jaar een traject en dan stap ik er even uit. Dan ga ik een opleiding doen, verken ik een vakgebied of schrijf ik.

Programmamanager

Sinds 1999 ben ik actief op het terrein van organisatieontwikkeling en managementcontrol, vaak in de rol van programmamanager. Ik sta bekend als pragmatisch en creatief. Ik kan erg goed structuren en schrijven en breng doelen dichterbij. Ik probeer grote veranderingen met weinig ophef en in kleine stappen te bewerkstelligen.

• Ik werk veelal in de publieke sector;

• Ik ben maatschappelijk actief als voorzitter van Quiet Drechtsteden en het Humanistisch Verbond in onze regio;

• Ik ben zelf raadslid geweest en bestuurder bij de Nederlandse vereniging voor raadsleden;

• Sinds kort verdiep ik me in de zorg omdat ik me afvraag waarom de verpleegzorg zo tegenvalt en zo schrijnend kan uitpakken, terwijl ik zoveel mogelijkheden zie.

Partner

Belangrijk in mijn leven is mijn gezin. Ik ben al 30 jaar met Cor, een techneut. Levi en Miriam zijn ons kinderen. Allebei ook weer van die denkertjes, die inmiddels hun studie bijna hebben afgerond. De een in de chemie, de ander wordt bio-technoloog, alle twee met een bedrijfje daarnaast. Mijn vader koopt de koffie van zijn kleinzoon en promoot de tassen van onze dochter en zo is de cirkel rond. We herkennen veel van onszelf in de ander en zijn toch heel anders, maar altijd steunend naar elkaar